Per féjé onor a nostri vëj e per amor ëd nostri fieuj e novod marciuma avanti risolú, ma sensa dësmentiesi minca tant ëd varde andaré, përchè la sapiensa antica a vada nen përdua…


(Para honrar a nuestros viejos y por amor a nuestros hijos y nietos marchemos resueltos, pero sin olvidarse cada tanto, de mirar hacia atrás, para que la sabiduría antigua no se pierda)

miércoles, 16 de junio de 2010

Una parada en el camino...


a Gerónimo y Teresa


Antes de seguir,
quiero hacer una parada en el camino,
quiero hacer un homenaje,
quiero hacer una pausa,
quiero buscar la belleza de este caminar.


Le pido a Juan Domingo Carrizo que me preste sus versos, porque él
supo poner palabras a mi sentir más hondo.





El inmigrante.

De su tierra brotaba sangre,

pájaros sin alas,
niños de vientres hinchados,
bailando la danza del hombre
... al compás de las metrallas.

Un día callaron voces,
desmembrándote el alma
y el espíritu dijo ¡basta!
en esa simbiósis,
que disfraza,
la tregua en esperanza.

Partiste con el corazón abatido
a tierras extrañas,
ella abrió su matríz,
pariendo soles de trigo,
leche de cabras,
caballos llenos de brios.

Tu te aferraste al arado
y la llenaste de hijos:
tanos, turcos y gallegos,
comiendo del mismo surco,
en suelo argentino.

Sin ti, no tendría patria,
leyendas ni historias:
bebemos el mismo vino,
adoramos al mismo Dios
y, hoy, honramos tu memoria.


Juan Domingo Carrizo.





No hay comentarios:

Publicar un comentario